Podobnie jak produkty, które wybraliśmy? Tylko do Twojej wiadomości, możemy zarabiać na linkach na tej stronie.
Architekt David Rockwell, tworząc warstwowy wygląd ze wzorem, tapetą i grafiką, omawia inspirację tegorocznego projektu Designer Vision.
Monolog w jednym akcie
Otoczenie: Wnętrze mieszkania w magazynie z czerwonej cegły z 1906 roku na zachodnim krańcu Manhattanu. David Rockwell wchodzi do salonu i siada na klasycznym krześle. Ma na sobie czarne dżinsy, czarny T-shirt i czarne buty z granatowymi skarpetami. Krzyżuje nogi, od niechcenia wsuwa okulary do szyi koszuli i zaczyna mówić.
Moje zainteresowanie projektowaniem zaczęło się od teatru. Moja mama, która jeszcze przed moim urodzeniem była tancerką wodewilową, założyła teatr społeczny na Jersey Shore. To, moim zdaniem, było wspaniałe - pomysł, że ludzie mogą wejść, tak jak my tutaj, w niedokończoną przestrzeń i stworzyć magię.
Zanim zacząłem projektować to mieszkanie, pomyślałem o jednym z moich projektów studenckich. Musieliśmy zaprojektować kamienicę, a ja wymyśliłem historię, ponieważ po prostu nie miałem sensu nie wiedzieć, dla kogo jest ten dom. Nie czułem się w stanie zaprojektować miejsca z powietrza. To był dla mnie cud teatru - projektowanie i opowiadanie historii. Zawsze lubiłem patrzeć na budynki w Nowym Jorku, widzieć wszystkie okna i wyobrażać sobie różne historie dziejące się w każdym z nich.
Wymyślona przez nas historia dotyczy młodej pary. On jest Amerykaninem, ona jest Holendrem i mieszkają w Amsterdamie. Przybył tu, by zostać dyrektorem medialnym nowego centrum Whitney Museum. Właśnie rozpoczęła działalność jako projektantka mody. Jej specjalnością jest dżins.
Chodzi o to, że wybrali to mieszkanie, ponieważ są bardzo swobodni w kwestii sposobu rozrywki. Salon i kuchnia są otwarte na siebie. Podają jedzenie na wyspie. Stół obrotowy można przesuwać. Stoliki mogą stać się tacami przystawkowymi, biurko to stół dla dwojga, jeśli chcą zjeść kameralną kolację.
[Rockwell zatrzymuje się, odgarnia włosy z czoła i rozgląda się po salonie.]
Są wspaniałe stare ćwiczenia Bauhaus, które zwykli robić studenci architektury. Otrzymali przedmiot i musieli napisać historię tego, co ten obiekt miał na myśli. Każdy przedmiot w tym pokoju opowiada swoją historię.
Zaczęliśmy od wielkich gestów. Najpierw pojawił się dywan Oushak. Wydawało się, że jest to zgodne z tym, czego chciałaby para - ma poczucie historii, ale wydaje się świeże i nowoczesne. Wiele rzeczy, takich jak poduszki, zabrali ze sobą. Historia musi mieć warstwy, więc jest to projekt bardzo warstwowy. Jeśli spojrzysz uważnie na pokój, jest on dość skomponowany, chociaż nie próbowaliśmy nic dopasować. To jedna z rzeczy, które uważam za najbardziej nienaturalne, pomysł dopasowania do tego, dopasowania do tego.
Apartamenty nie są tworzone od razu. Przez pewien czas staraliśmy się sprawiać wrażenie, jakby to się działo, mieszając łatwo dostępne rzeczy z niezwykłymi znaleziskami. Znam reżysera teatralnego, który mówi: „Nie zakładaj kapelusza na kapelusz”. W tym duchu nie postawiliśmy skóry na sofie Chesterfield. Pokryliśmy go dzikim pomarańczowym moherem z lat 50. Naprawdę sprawia, że wydaje się to najbardziej ekscentryczną, idealną rzeczą.
Nie interesuje mnie arbitralne dobre i złe projektowanie. Kiedyś miałem współpracownika, który powiedział mi kiedyś: „To nie jest dobre krzesło”. Powiedziałem: „Naprawdę? Czy masz całą listę tego, co jest dobre? Daj mi go, a ja rozpowszechnię.
[Rockwell patrzy na dywan, potem na sofy.]
Wzór w pokoju działa warstwowo. Na podłodze jest wzór, potem neutralna taśma tapicerska, a na poduszkach jest inny wzór. Więc zawsze jest to wzór, a nie wzór. Wzór. Nie wzór. Powód, dla którego krzesła działają na dywanie: nie wzór, wzór. Gdybym wziął tę poduszkę i położył ją na dywanie, byłoby to zbyt konkurencyjne.
Wzór może podkreślać, gdzie chcesz, aby ludzie patrzyli. Pionowy wzór zasłon zwraca uwagę na wysokość pomieszczenia. Karnisz znajduje się w architekturze. Nienawidzę prętów wiszących w przestrzeni. To jest zbyt udekorowane.
[Wstaje, idzie korytarzem z obrazami i wchodzi do sypialni]
Jedną z rzeczy, które uwielbiam w tej tapecie, jest jej głębia. Nie można dokładnie określić, gdzie zaczyna się i kończy mur. W małym pokoju jest to interesująca droga, ponieważ sprawia, że pokój wydaje się większy. I ma bogactwo, które trudno zdobyć. Nikt nie powiedziałby automatycznie, że zagłówek należy do tej tapety. Jest to wzór na wzór, który zawsze jest ryzykowny. Podoba mi się to, że tapeta jest nieostra, a następnie zagłówek jest ostry - niewyraźny wzór, ostry wzór - trochę jak kamera. A potem ten obraz - myśleliśmy, że to może być ona jako młoda dziewczyna - wydaje się unosić. Cały pokój ma wrażenie filmu noir, z tą ciemną, miękką tapetą i tylko tymi ciepłymi kałużami światła przy lampach.
[Delikatnie przesuwa dłonią po papierze, gdy wychodzi z pokoju i wraca korytarzem do jej studia.]
Ten pokój należy do kategorii tajemnic, ponieważ jest tak warstwowy. Istnieje wiele małych wskazówek na temat jej zainteresowań. Spójrz na to funky krzesło w oryginalnej tkaninie. To jak stary przyjaciel. Nasza historia polega na tym, że utkała dżinsowy kawałek owinięty na plecach. Biurko i krzesło biurowe pochodziły ze starej fabryki, ale oczywiście w idealnych kolorach.
[Przesuwa wierzchem dłoni do żółtego emaliowanego metalowego prostokąta wiszącego na ścianie.]
To jest stary znak handlowy. Używa go jako tablicy ogłoszeń z magnesami. Cała ściana pod nią jest pokryta korkiem, więc staje się wielką tablicą pomysłów. Stojak na kołki w stylu Shakera może pomieścić nitki przędzy. Ona tu szyje i tka.
[Dotyka denimu na krześle, a następnie wychodzi do pokoju medialnego.]
Ponieważ jest to ich sala projekcyjna, chcieliśmy zachować ciemność - bakłażanowe zasłony i dywan z głębokimi, bogatymi śliwkami. Zaprojektowałem tapetę, która jest miękka jak koc i obszyta przędzą. Tekstylia są jej miłością, media są jego, a tutaj łączymy ich zainteresowania. Ta konsola z naturalnego drewna wygląda jak coś, co mógł zrobić Nakashima, ale zostało wykonane przez kolektyw projektowy z Brooklynu. Uznaliśmy, że ta para będzie wspierać młodych artystów.
[Przenosi się do salonu, tam gdzie zaczął.]
Pierwszą produkcją teatralną, nad którą pracowałem, była Crucifer of Blood, gra Sherlocka Holmesa z Glennem Close. Pod koniec pierwszego aktu tylko jedna wiązka światła świeciła na podłogę. Wiedziałem, że to urządzenie do opowiadania historii. Musiałbyś tu być w nocy na wielki finał. Jasność ścian cofa się, a intensywność kolorów wysuwa się do przodu. Światło pochodzi od lamp, z tym szalonym żyrandolem na środku. Design polega na wyrażaniu siebie. Uwzględnij swoje własne osobliwości, które Cię pasjonują. Nie bój się ryzykować. Najmniej interesujące w designie jest ogólny dobry smak. Spraw, aby Twój dom był naprawdę ty. Jeśli tak się czujesz, będziesz bardziej kreatywny.
Projektowanie wnętrz przez: Rockwell Group. Założyciel i dyrektor generalny: David Rockwell. Lider studia: Tim Pfeiffer. Z: Helen Davies, Michelle Fiallo, Ted Galperin, Ericą Klopman, Joan MacKeith, Nancy Mah, Sheela Pawar i Sue Stein. Dyrektor wykonawczy: Alana Frumkes. Producent: Sabine Rothman. Asystent produkcji: Lora Yoon.
Specjalne podziękowania dla: Allan Nederpelt, Ann Sacks, Baker Furniture, Benjamin Moore, C. Stasky Associates Ltd., California Closets, Calvin Klein, Canvas, Cost Plus World Market, David Stypmann, El Ad Group / 250 West Street, Flair, Hudson Valley Lighting from Littman, Jenn-Air, Jim Thompson, Josh Herman Ceramics, KitchenAid, Kohler, Milly, Pan Porter, Paula Rubenstein, Poggenpohl, Silestone, Koniec historii, William Yeoward i Wyeth
