Trzej projektanci z Bejrutu o pracy po wybuchu zeszłego lata

Design opiera się na emocjach i wymianie. Spacer po budynku lub wylewanie wody wazon to doświadczenie projektowe, w którym pomysły twórcy ożywają poprzez interakcję i aktywację przez inną osobę. Przede wszystkim jednak design to poszukiwanie przyjemności w życiu codziennym. Jednak trudne czasy mogą wystawić na próbę dążenie projektanta do piękna.

Społeczność twórcza w Bejrucie stanęła później przed tego rodzaju dylematem kolosalna eksplozja w sierpniu zeszłego roku w historycznym porcie miasta. Jeden z najsilniejszych wybuchów niejądrowych w historii, liczba ofiar śmiertelnych sięgnęła ponad 200 i tylko potęgowała ciągłe zmagania projektantów, architektów i artystów z Bejrutu. Pracownie zostały spłaszczone, narzędzia utracone, a prace zdemontowane. Dym wypełnił kręte uliczki historycznego miasta, pełnego cudów architektonicznych i kulturowych.

Z chmurą niepewności wciąż w powietrzu, społeczność projektantów miasta wraca do pracy, napędzana nadzieją i wytrwałością. Z okazji Miesiąc Dziedzictwa Arabsko-Amerykańskiego

David Raffoul i Nicolas Moussallem rozpoczęli współpracę jako studenci projektowania wnętrz w Libańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Moussallem pobierał szkice Raffoula z ich zajęć z rysunku i odtwarzał je. Ich przyjaźń w pełni rozkwitła, gdy oboje uczęszczali do mediolańskiej Scuola Polictenica di Design i połączyli siły nad projektem dyplomowym. Ta więź ostatecznie doprowadziła ich do otwarcia studia w Bejrucie i Mediolanie david / nicolas. „Nasza relacja opiera się na zaufaniu - zawsze popychamy się do przodu” - mówi duet projektantów. Czasami oznacza to szczerość w stosunku do siebie, jeśli chodzi o informacje zwrotne. „Mówimy rzeczy w najbardziej surowy, najbardziej bezpośredni możliwy sposób” - mówi duet. „Jeśli któryś z nas nie jest przekonany, nie ma możliwości, aby do tego doszło”. Pomijając to wszystko, ich dynamika zależy również od wzajemnego zrozumienia swoich mocnych stron. Raffoul szkicuje swoje pomysły, podczas gdy Moussallem woli spisywać swoje. Te różne podejścia pomagają im syntetyzować swoje myśli w kolekcjach mebli, które zyskały międzynarodową uwagę, w tym uznanie krytyków z „The New York Times”.

Raffoul i Moussallem uważają swoją międzynarodową obecność za atut swojej kreatywności. W Bejrucie zanurzeni są w scenie, w której projektanci zadają pytania dotyczące tożsamości i tradycji, eksperymentując z tradycyjnym rzemiosłem. W przeciwieństwie do tego mediolańska scena wystawia ich na bardziej uprzemysłowiony sens produkcji, gdzie dzięki wkładowi dyrektorów artystycznych, twórcy elementów na zamówienie mogą naprawdę stać się dużymi markami mebli. Kontakt z różnymi miastami na całym świecie nadal wpływa na ich pracę. Kiedy otworzyli swoją debiutancką wystawę w Nowym Jorku,Supernova, w Carpenters Workshop Gallery w 2019 roku, zainspirowali się różnymi okresami projektowania, stylami i dzielnicami Nowego Jorku. „W Nowym Jorku wszystko wydaje się większe, łącznie z meblami!” mówi duet.

Bycie świadkiem zniszczenia ich biura w wyniku eksplozji zeszłego lata nie pozostawiało w nich zgorzknienia również z powodu planów na przyszłość. „Mamy nadzieję, że nowe kreacje nie będą inspirowane katastrofą, ale będą raczej przypomnieniem piękna, jakie miasto ma do zaoferowania” - mówią. Oprócz podziwu duet postrzega swoje rodzinne miasto jako źródło inspiracji, od przykładów geometrii po sklepy z antykami. Te odniesienia kulturowe żyją na ich tablicy nastrojów obok obrazów tak różnorodnych, jak roboty, podróże kosmiczne, zaginione cywilizacje i Daft Punk. Dla Dawida / Nicolasa projektowanie mebli oznacza nadanie tym lokalnym i niebiańskim koncepcjom konkretnych form zawsze stara się stworzyć równowagę między teksturami, wykończeniami i kolorami, badając siłę kontrastów ”- mówi para.

Artysta Mary-Lynn Massoud po raz pierwszy poczułam zainteresowanie ceramiką, oglądając w wieku 20 lat meksykańskie noir z lat 50. XX wieku „Zbrodnicze życie Archibaldo de la Cruz”. Film hiszpańskiego autora Luisa Buñuela podąża za seryjnym mordercą, który znajduje ukojenie w produkcji ceramiki „i po obejrzeniu sceny, w której pracuje z gliną przez dwie minuty, utknąłem na tym pomyśle ”, wspomina, zauważając, że nadal chce„ spróbować czegoś z „Duchem”, także!" Massoud najpierw uczęszczał na kursy rzeźbienia w Bejrucie, a następnie studiował w prestiżowej La Manufacture de Sèvres poza granicami Paryż. „Ceramika to cierpliwość i doświadczenie” - mówi. „Potrzebujesz tylko ziemi, gliny, powietrza i ognia”.

Stosunek Massoud do jej rzemiosła zmienił się ostatnio nieco od czasu przyjęcia rezydentury w Anderson Ranch Arts Center w Aspen w stanie Kolorado. „Cisza i przyroda są tu wspaniałe” - mówi. Cisza podczas pracy była w istocie pożądaną zmianą dla ceramika. Po wybuchu zeszłego lata, który zniszczył jej pracownię w Bejrucie i większość zleconych prac, ona Gdy wróciła do pracy, polegała na generatorze prądu z powodu ciągłych przerw w dostawie prądu tam. „Potrzebuję prądu przez 12 godzin bez przerwy, a generator wytwarza ogromny hałas” - mówi Massoud. Musiała zrezygnować z pracy w nocy, dostosowując swoje godziny pracy, aby zmniejszyć skargi sąsiadów na hałas.

Massoud niewiele wiedziała o Aspen, kiedy otrzymała zaproszenie do pracy, ale słynne miasteczko narciarskie w Kolorado wyrosła na niej, z jej zaciszną atmosferą, przestronnymi warsztatami i swobodą spędzania czasu jeszcze raz. Praca z lokalnymi materiałami centrum nie jest nową ścieżką dla artysty, który ma trudności mając dostęp do lokalnych materiałów podczas pobytu w Bejrucie i regularnie wysyłane w glinie ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Europa. Obecnie eksperymentuje z popękanymi szybami. „Testuję, jak kontrolować wykończenie szkliwa, niezależnie od tego, czy dążę do uzyskania błyszczącego lub matowego wykończenia, czy też uzyskam gładką lub zwietrzałą powierzchnię” - mówi. Kolejna ścieżka, którą podążyła od rozpoczęcia swojego górskiego życia? Tworzenie totemicznych rzeźb na dużą skalę, teraz możliwe, ponieważ ma dużo miejsca do wykonania w środku.

Massoud uwielbia współpracować. Współpracuje ze swoim bratem projektantem, Carlem, nad rzeźbami z brązu zwanymi „Autopsją”, a także z innymi ceramik Rasha Nawam, aby tworzyć kolorowe, abstrakcyjne formy mieszane z różnymi materiałami, takimi jak szkło czy metal drut. „Zaufanie drugiej osobie i wymiana informacji podczas wspólnej pracy jest bardzo przyjemne” - mówi. Najnowsze przedsięwzięcie Massoud to seria kolorowych mebli z betonu, które wkrótce zaprezentuje wraz ze swoim bratem. „Będziemy mieć siedzenia, stoły i skrzynie w kolorze jasnoróżowym lub żółtym” - mówi.

Carl Gerges jest architektem gwiazdy rocka - w więcej niż jednym sensie. Po występach na międzynarodowych koncertach ze swoim zespołem muzycznym Mashrou 'Leila, Gerges niedawno wymienił pałeczki perkusyjne na kątomierz, otwierając Carl Gerges Architects w marcu 2020 r. Architektura również połączyła go i członków jego zespołu; wszyscy poznali się na studiach architektonicznych i projektowych na Amerykańskim Uniwersytecie w Bejrucie. Dla Gergesa te dwie twórcze pasje zawsze się pokrywały; koncertowanie w poszukiwaniu muzyki pozwoliło 33-latkowi zapoznać się z różnymi kulturami i stylami architektonicznymi świata. „Po koncertach zawsze znajdowałem się z powrotem w pokoju hotelowym, szkicując kilka pomysłów lub wychodząc na ulice, aby odkrywać lokalne budynki” - wspomina. Jego plan profesjonalnego skupienia się na architekturze nabrał jednak kształtu, gdy w zeszłym roku „Architectural Digest Middle East” poprosiło go o opowieść o jego domu w Bejrucie. „Nie zdawali sobie sprawy, że ja też jestem architektem, a nawet zaprojektowałem własne miejsce” - wspomina. Oficjalnie ogłosił plany uruchomienia swojej tytułowej firmy w historii - co ostatecznie dotarło na okładkę! - ale oznaczało to szybkie rozpoczęcie działalności, aby dostosować się do publikacji tego numeru.

Pomiędzy ustaleniem tożsamości firmy z firmą projektową z siedzibą w Bejrucie Studio Safar i zbudował niewielki czteroosobowy zespół, rzucił się w wir nowego przedsięwzięcia i zaczął przyjmować klientów zarówno mieszkaniowych, jak i komercyjnych. Obecnie Gergesa można znaleźć w Stanach Zjednoczonych, pracując w domu rodzinnym przedsiębiorcy technologicznego w pobliżu Scarsdale w stanie Nowy Jork. Z przyjemnością odkrywał wyjątkowy krajobraz północnej części stanu Nowy Jork i w pełni wykorzystał sezonowe światło i piękno. Tego rodzaju odkrywanie własnego otoczenia jest odpowiednią inspiracją dla architekta, który swoje podejście do projektowania określa jako „kontekstowe i zależne od lokalnych materiałów i techniki ”. Na przykład zauważył (i przyjął) użycie drewna i błękitnego kamienia po tej stronie stawu, „podczas gdy w Libanie mamy piaskowiec i wapień”, on mówi.

Patrząc wstecz na marzec zeszłego roku, Gerges przyznaje, że założenie firmy podczas pandemii było przerażającą decyzją. „Po 13 latach stawania na każdym kroku z kolegami z zespołu nagle byłem sam w podejmowaniu decyzji” - mówi. Wybuch w Bejrucie zeszłego lata nie tylko zniszczył mieszkanie Gergersa, ale także wpłynął na jego pragnienie posiadania prawdziwej bazy domowej. „Nie chcę ograniczać się do miejsca” - wyjaśnia. Jego najnowszy paryski projekt umacnia to zobowiązanie do geograficznej i praktycznej różnorodności. Projektuje galerię sztuki w miejskim Institut du Monde Arabe (Arab World Institute) i jest kuratorem jej pierwszej wystawy ze sztuką libańską. „Dodanie własnej wizji do budynku Jean Nouvel jest niesamowicie ekscytujące” - mówi, wyjaśniając swój dotyk kultowego budynku w stylu brutalizmu jako „ciepły i pokorny”.

Osman Can Yerebakan jest nowojorskim pisarzem artystycznym i kuratorem. Jego teksty ukazały się w T: The New York Times Style Magazine, The Paris Review, New York Magazine, The Guardian, Interview, Playboy, Architectural Digest, Interior Design i innych. Pandemia dała mu nowe oko do czytania mieszkań jego i innych osób. Interesuje się tym, dlaczego i jak wybieramy sposób wyrażania się poprzez projektowanie.