Organiczny modernizm Eero Saarinena

Saarinen studiował architekturę na Yale, podążając śladami swojego ojca, fińskiego architekta Eliela Saarinena. Tata Eero był dyrektorem Cranbrook Academy of Art, szkoły artystycznej i projektowej w Michigan, od jej powstania w 1932 roku. Eero studiował i uczył tam, a kiedy był jeszcze studentem, zbliżył się do Charlesa i Raya Eamesa oraz Florence Schust Knoll.
W Cranbrook Eero Saarinen współpracował z Charlesem Eamesem i wygrał konkurs MoMA Organic Design 1940. MoMA oznaczało „organiczne” w znaczeniu mebli, które pasują do stylu życia ludzi, które mają sens w domowych warunkach, a których części są „harmonijne” z całością. Chociaż zwycięskie projekty nigdy nie zostały ostatecznie wyprodukowane, Eames i Saarinen zaprezentowali nową, ciepłą stronę funkcjonalizmu. Pod wpływem skandynawskiego wzornictwa wykorzystali drewno i lekką tapicerkę, aby stworzyć praktyczne, ale zorientowane na człowieka meble. Dwaj projektanci byli dobrymi przyjaciółmi - Saarinen później nazwał swojego syna Eamesa - i kontynuował współpracę w zakresie formowanego krzesła z włókna szklanego na konkurs w 1946 roku. Ale podczas gdy Eames koncentrował się na materiałach i konstrukcji, Saarinen interesował się rzeźbiarskim aspektem mebli (studiował rzeźbę w Paryżu jako licencjat).

Meble, które Saarinen zaprojektował po rozstaniu z Eamesem, zostały wyprodukowane przez Knoll Associates, teraz prowadzony przez jego starego przyjaciela Florence. Jego krzesło Grasshopper z 1946 r. (Zdjęcie 2) przypominało skandynawskie precedensy, z wygiętą ramą z laminowanego drewna i komfortowo wyprofilowanym tapicerowanym siedziskiem. Pomimo rzeźbiarskich i wyrazistych linii (i uroczej nazwy) forma jest prosta, prawie surowa.
Bardziej pluszowe było jego krzesło z macicy z 1948 r. (Obrazy 3 i 4), ponownie zaprojektowane dla Knoll, który poprosił o naprawdę wygodne krzesło, aby się zwinąć. Saarinen dostarczył rzeźbioną sklejkę na prostych metalowych nogach, aby stworzyć nowy rodzaj fotela, który według niego odzwierciedlał nową powojenną amerykańską kulturę wypoczynku.
W 1956 r. Knoll wyprodukował kolekcję cokołów Saarinena, która obejmowała słynny stół (zdjęcie 5) i krzesła tulipanów (zdjęcia 5-7). Słynny Saarinen powiedział, że zaprojektował kolekcję, ponieważ chciał „oczyścić slamsy nóg” pod stołem, ale chciał również zrobić krzesło z „jednego kawałka”. Poszukiwania rzeźbienia mebli z jednego kawałka materiału były wówczas powszechne, wspólne dla Eameses i Verner Pantonmoże świadczyć o powojennym dążeniu do opanowania nowych materiałów przemysłowych, takich jak sklejka i tworzywa sztuczne. Mimo pozorów krzesło Tulip Saarinen reprezentuje jego przywilej rzeźbiarski nad konstrukcją, ponieważ plastikowe siedzisko wzmocnione włóknem szklanym spoczywa na aluminiowej podstawie pokrytej plastikiem.
Słynne komisje architektoniczne Saarinen obejmują St Gate Gate Arch (zdjęcie 8), zaprojektowany w 1947 roku, lotnisko międzynarodowe Dulles w Waszyngtonie (zdjęcie 9) oraz TWA terminal w JFK (zdjęcie 1), oba z końca lat 50. XX wieku (kiedy JFK był jeszcze bezczynny.) W każdej z tych struktur wyraźnie widać zainteresowanie Saarinena rzeźbiarstwem i ekspresją formy.
Saarinen zmarł w wieku 51 lat w 1961 r. I chociaż był szanowanym i zapracowanym architektem za życia, jego spuścizna nie była od razu pewna. Historycy i krytycy, tacy jak Vincent Scully, postrzegali dzieło Saarinena jako zbyt eklektyczne i dziwaczne, i narzekali, że nie miał takiego autor- osobisty styl, zamiast tego dostosowując swoje projekty do swoich klientów i indywidualnych projektów. Szczerze mówiąc, jego budynki w Yale, gdzie nauczał Scully, nie należą do jego najbardziej znanych: monolityczny gruz murowane kolegia mieszkalne bez kątów prostych (zdjęcie 10) i lodowisko hokejowe w kształcie wieloryba, które może być trochę zbyt urocze.
Ale coś, co w tamtym czasie wydawało się zdradą zasad modernistycznych, można teraz uznać za część zasad Saarinena geniusz, wszechstronność i poczucie ciągłych formalnych eksperymentów, które w pewien sposób zapoczątkowały postmodernizm.