Szybka historia: Meble trzcinowe

Trzcina to termin, który pochodzi z zewnętrznej skóry łodygi rattanu. Rattan to roślina przypominająca pnącze w rodzinie palmowej. Pochodzi z Azji i Afryki, najczęściej występuje w Indonezji. Rattan rośnie w mocne, solidne łodygi o średnicy około 2-5 cm, które mogą sięgać setek stóp, gdy wspina się w kierunku słońca w gęstych lasach tropikalnych. Jest zbierany bez szkody dla drzew, a obecnie trwają starania, aby zapewnić trwałość zbiorów rattanu. Po zebraniu ratanu jego kolce i stawy są usuwane, a kora jest oddzielana od rdzenia. Kora jest przetwarzana na cienkie pasma, które są tkane w celu wytworzenia mebli z puszki i innych przedmiotów (zdjęcie 3). Ponieważ trzcina jest skórką rośliny z rattanu, jest trwała, nieco elastyczna, błyszcząca i nieporowata.

To staje się trochę trudne, ponieważ materiał się nazywa trzcinowy, proces nazywa się chłodzenie, a produktem jest meble z puszki. Należy to odróżnić od meble z trzciny cukrowej, czyli dowolne meble wykonane z rattanu (przyjrzymy się meblom z rattanu i wikliny w kolumnie Retrospect w przyszłym tygodniu).
Paski trzciny były używane w tkackich przedmiotach od czasów starożytnych, pochodzące z materiałów koszykowych i przekształcające się w meble. Tkane łóżko z trzciny cukrowej zostało pochowane w grobowcu Tutanchamona w 1323 rpne, a trumna z trzciny z księżniczką Moche została pochowana w Peru około 750 r. Trzcina była używana w całej Azji i Afryce przez całą historię, tkana na obiektach takich jak tybetańskie tarcze z XIV-XVI wieku ne (zdjęcie 2).
Meble w puszkach pojawiły się po raz pierwszy w Holandii, Anglii i Francji około 1660 roku, dzięki intensywnemu handlowi z Azją. Caning był zwykle używany do siedzeń i oparć drewnianych krzeseł (zdjęcia 4 i 5). Według jednego z zabytkowych źródeł, krzesła w puszkach były popularne ze względu na „trwałość, lekkość i Czystość z kurzu, robaków i ćm ”, przypomnienie o tym, jak wówczas wnętrza były swędzącymi pułapkami zarodkowymi. Krzesła w puszkach były nie tylko higieniczne i przewiewne, ale także lżejsze niż lite drewno i mniej formalne niż typowe siedzenia mocno obite jedwabiem lub gobelinem. Lokalni producenci trzciny pojawili się w Europie, a styl ten był popularny przez cały XVIII wiek. Pod koniec lat 80. XIX wieku Maria Antonina wykonywał ją codziennie toaleta (stylizacja włosów i nakładanie makijażu) w Petit Trianon siedząc na lekko zadaszonym krześle z puszki wykonanym przez Georgesa Jacoba (zdjęcie 6).
W XIX wieku meble w puszkach kojarzyły się głównie z holenderskimi i angielskimi meblami kolonialnymi, ponieważ kraje te miały kolonie w miejscach takich jak Indonezja i Indie, w których rattan był łatwo dostępny i gdzie technika mogła mieć długą historię (zdjęcie 7). Ta kolonialna estetyka rozprzestrzeniła się na całym świecie również na inne kolonie europejskie; meble z puszki miały sens w klimacie tropikalnym, ponieważ w przeciwieństwie do litego drewna nie wypaczały się ani nie pękały od ciepła lub wilgoci.
Dzięki temu Caning stał się typowym materiałem na krzesła do kawiarni w połowie XIX wieku Thonet, którego krzesło nr 14 z 1859 r. zrewolucjonizowało przemysł meblarski (zdjęcie 8). Proste siedzisko w puszkach przyczyniło się do niezwykłej lekkości krzesła, co oznaczało, że jego produkcja i transport były tańsze. Projektanci XX wieku, tacy jak Adolf Loos i Le Corbusier Podziwiał również krzesło za jego higienę i to, jak kontrastowało z ciężką staromodną tapicerką, która była modna na przełomie wieków. Le Corbusier słynie ze swojego domowego wnętrza z epoki: „Maszyna, w której mieszkamy, to stary autokar wypełniony gruźlicą”. Krzesła Thonet z trzciny, które umieścił w swoich radykalnych wnętrzach, podobnie jak krzesła z XVII wieku były zdrowe i nowoczesne alternatywny.
Pomimo tego modernistycznego poparcia, meble z puszki w XX wieku są zwykle projektowane naśladując style kolonialne (zdjęcie 9) lub style XVIII wieku (zdjęcie 10).
W przyszłym tygodniu zbadamy inne rodzaje mebli z rattanu i omówimy różnicę między rattanem a wikliną.