Piaski czasu: Niepewna historia klepsydry

Od dawna uważano, że klepsydry były z pewnością starożytnym urządzeniem, zwłaszcza dzięki starożytnej płaskorzeźbie rzymskiej, która zdawała się zawierać jedną. Ostatnio jednak ustalono, że część płaskorzeźby z klepsydrą została dodana dopiero w XVI wieku.
W rzeczywistości pierwszy autentyczny dowód klepsydry pojawił się dopiero w 1338 r., Kiedy Ambrosio Lorenzetti namalował fresk z personifikacją Temperance trzymającej klepsydrę (zdjęcie 4). Później w tym stuleciu klepsydry zostały wspomniane w dokumentach pisemnych, w tym 1345 paragon na przedmioty kupiony przez urzędnika angielskiego statku, a inwentaryzację wykonano po śmierci króla Francji Karola V w 1380 r. Z tych trzech przykładów jasno wynika, że ​​na początku XIV wieku klepsydry były wspólne użycie przez wszystkich, od żeglarzy po królów, i już przyjął wartości symboliczne jako narzędzie pomiary.

Sensowne jest, że sprzedawca statku kupiłby klepsydrę, ponieważ istnieje duże prawdopodobieństwo, że klepsydry zostały po raz pierwszy opracowane do użytku morskiego (zdjęcie 5). Przed XIV stuleciem czas mierzono w nierównych godzinach, w zależności od długości dnia i nocy dla każdej daty. Jednak na statku pomiar równych godzin byłby konieczny do obliczenia przebytej odległości (ponieważ odległość = stawka x czas). Wypełnione piaskiem klepsydry byłyby lepsze niż zegary wodne (najstarsza forma zegara, która działa podobnie do klepsydry), ponieważ po zawieszeniu byłyby względnie nienaruszone przez ruch Ocean.
Zasadniczo wszystkie dowody wskazują na to, że klepsydra została wynaleziona około 1000–1100 ne podczas wielkich postępów w tej erze w żegludze morskiej. Ta randka daje klepsydrze wystarczająco dużo czasu, aby się szeroko wykorzystać i wprowadzić rekord materiałowy około 1300 roku.
Jednak nie wszyscy są przekonani.
W końcu wydaje się dziwne, że klepsydra zostałaby wynaleziona w tym samym czasie co mechanika zegar i kompas magnetyczny, dwa przykłady zaawansowanej sprawności technologicznej w porównaniu do zdecydowanie analogowego klepsydra. Podobieństwo klepsydry do różnych typów zegarów wodnych również rodzi pytania. Zegar wodny był powszechnie używany w Egipcie, Grecji i Chinach już w 1500 roku pne Łatwo sobie wyobrazić, że genialni inżynierowie tych wielkich starożytnych kultur woleliby używać piasku (który w niektórych miejscach jest o wiele bogatszym zasobem) zamiast wody. (Choć najlepsze klepsydry nie były wypełnione zwykłym piaskiem, który jest szorstki i podatny na wilgoć; powszechnymi materiałami, przynajmniej w okresie renesansu, był marmurowy pył, sproszkowana cyna lub ołów lub kruszone skorupy jaj.)
Innym przekonującym argumentem przemawiającym na korzyść wcześniejszego pochodzenia klepsydrów jest fakt, że były one tak powszechnym symbolem w sztukach wizualnych już w 1300 roku naszej ery. Symbol Vanitas, czyli bezcelowość i przemijalność ziemskich pościgów, klepsydry są widoczne na wielu obrazach renesansowych jako symbol ludzkiej śmiertelności (zdjęcie 6). Śmierć i czas były często przedstawiane jako starzy ludzie niosący kosę i klepsydrę, surowe przypomnienie nieubłaganego marszu człowieka w kierunku grobu (zdjęcie 7). Z powodu tych chorobliwych skojarzeń klepsydra była również symbolem powszechnie używanym na pirackich flagach, ostrzeżeniem dla statków wroga o tym, co ich czeka, jeśli zdecydują się zaatakować (zdjęcie 8). Oczywiście wciąż była to przede wszystkim miara czasu, a więc symbolizowała empiryzm, pojawiający się na zdjęciach astronomów i inżynierowie jako symbole prawdy matematycznej (zdjęcie 9). Pozostaje więc pytanie, czy obiekt ten tak głęboko przeniknął kulturę transeuropejską w ciągu zaledwie kilku stuleci?
Oczywiście możemy nigdy nie wiedzieć, chyba że gdzieś się pojawią prawdziwe dowody starsze niż 1338. W międzyczasie klepsydra jest nadal preferowana jako dodatek na biurko (zdjęcie 10), czy to ze względu na jej związki z kulturą renesansu, piracką kulturą czy z nieubłaganym upływem czasu.