Dlaczego kobiety noszą pierścionki zaręczynowe

Pierścionki zaręczynowe mogą wydawać się tak stare jak sama instytucja małżeństwa, ale jeszcze niedawno inne symbole miłości symbolizowały obietnicę ślubu.

Na przykład w XIX wieku niektórzy Amerykanie dawali naparstki; po ślubie końcówka gilzy zostanie odcięta, aby utworzyć pierścień, zgodnie z Nici Mentalne. Jeden z angielskich zwyczajów obejmował dzielenie pary złota lub srebra na dwie części, jedną dla każdego partnera, a następnie wypicie kieliszka wina w celu sformalizowania zaręczyn.

Możemy prześledzić pierścienie zaręczynowe z czasów XIII-wiecznego Rzymu Chrześcijanie przyjęli tradycję po tym, jak papież Innocenty III ogłosił obowiązkowy okres oczekiwania między zaręczynami a małżeństwem. Ich pierścienie były prostymi pasmami żelaza, a później złota. Zwyczaj noszenia obrączek na lewej ręce prawdopodobnie pochodzi z greckiego i rzymskiego przekonania, że ​​specjalna żyła, „Vena Amoris”, biegnie bezpośrednio od serdecznego palca do serca.

Diamenty były późniejszym dodatkiem. Arcyksiążę Maksymilian z Austrii był pierwszym zarejestrowanym mężczyzną, który zaprezentował swojej przyszłej narzeczonej brylantem w 1477 r., ale lśniące skały nie stały się popularne wśród nie-arystokracji aż do masowego poparcia marketingowego DeBeers w 1930 roku.

Według atlantyckiDe Beers manipulował zarówno podażą, jak i popytem po odkryciu ogromnych kopalni diamentów w Południowej Afryce pod koniec XIX wieku. „Tylko utrzymując fikcję, że diamenty są rzadkie i z natury cenne, mogłyby chronić swoje inwestycje i podnieść ceny diamentów”, pisze Uri Friedman. Tak więc firma uruchomiła kartel, aby kontrolować wszystkie aspekty przemysłu diamentowego, i zatrudniła nowojorską agencję reklamową, aby wzmocnić diament jako symbol statusu.

Pod koniec lat 40. copywriter z N.W. Agencja reklamowa Ayer napisała dla marki słynne hasło „Diament jest wieczny”. Kampania reklamowa zachęciła konsumentów do postrzegania pierścionków z brylantem jako pamiątki rodzinne. (Wieczny diament, atlantycki zauważa, nie jest odsprzedawany, a zatem nie „podważa zaufania publicznego do wewnętrznej wartości diamentów”).

Więc masz to: gdyby nasi dziadkowie nie byli podatni na reklamę, moglibyśmy spacerować z naparstkami na wyciągnięcie ręki.