Wycieczka po Barbra Streisand House

Barbra Streisand jest jedynym wykonawcą w historii show biznesu, który otrzymał wszystkie najwyższe nagrody - Oscar, Tony, Grammy, Emmy, Georgie. Tworząc swój osobisty świat, połączyła swoją wszechstronność kariery z równie intensywnym i szerokim dążeniem do piękna. „Po prostu kocham piękne rzeczy” - mówi. „To moja pasja”. Prezentując tę ​​deklarację, jej 50-letni dom w Kalifornii obfituje w niezwykłe dzieła sztuki i wyposażenia. Dwukrotnie umieszczona na międzynarodowych listach najlepiej ubranych, Miss Streisand wcześnie wyostrzyła swoje zuchwałe wyczucie designu przez nastoletnie wypadki w nowojorskich sklepach z odzieżą używaną, by kupić elegancką odzież minionych wieków. Dziś jej odpowiedź na świetny design i wysoką kunszt wszystkich epok jest całkowita i głęboka, chociaż już nie kolekcjonuje. („Naprawdę nie dbam teraz o rzeczy - uważam je za obowiązek i nie są konieczne dla mojego zdrowia emocjonalnego.”)

Uniwersalność jej smaku jest wyraźnie widoczna, czego przykładem jest jej zanurzenie w magicznym świecie secesji - międzynarodowego ruchu projektowego, który rozkwitł w latach 90. XIX wieku. Jego zaklęcie wciąż trwa - rzadkie plakaty Sarah Bernhardt we wpisie zostały zaprojektowane przez Alphonse Mucha i klasyczna podświetlana szafka widziana za bramami z kutego żelaza została stworzona przez Emile Gallé. Szukając słów, które opisałyby przyciąganie, które pociągnęło ją z powrotem do krótkiego wylania fin-de-siècle w stylu Art Nouveau („płyn, niekończący się linia - czystość stylu - perfekcja kunsztu - całość "), nie zdaje sobie sprawy, że opisała także sztukę Barbra Streisand.

Dowody dawnej chciwości panny Streisand jako kolekcjonera można znaleźć w każdym zakątku jej obszernego domu. Wskazanie zakresu jej zainteresowań oraz spostrzeżeń kulturowych i historycznych, które można zobaczyć na tej stronie. Jadalnia zawiera przykłady secesji i secesji w kolorze srebrnym, porcelanowym i szafkowym.

Przez drzwi i szerokie wejście za nimi, wysoki salon wyraża inny nastrój. Półki w jednym rogu pokazują grupę tac Coca-Coli z lat 20. i 30. „Kiedyś płaciłem za to dwa lub trzy dolary”, mówi, „a teraz dostają za nie nawet 100 $. Jestem łowcą okazji, wiesz, i nie ma mowy, żebym dziś tyle wydał na te rzeczy. ” Obok tac znajduje się kolekcja tekturowych wycinanych okien wystawowych wyświetlających reklamy tego samego Kropka.

Z balkonu widać salon. Pod kryształowym żyrandolem rzeźbiony drewniany podkowy z wagonów kolejowych z przełomu wieków tworzy wizualną atrakcję skieruj na środek pokoju - i zamienia grupę siedzącą przy kominku na końcu pokoju w intymną przestrzeń w obrębie przestrzeni. Okna zasłonięte łupami wychodzą na drzewostan. W pokoju znajdują się także wykwintne serwisy kawowe i herbaciane w stylu Art Deco oraz osobiście zgromadzone Miss Streisand kolekcje zapałek i butelek perfum, a przede wszystkim przykłady amerykańskiej XIX i XX wieku utylitarny.

„Chyba jestem diachotomią - pociągają mnie oba końce bieguna. Uwielbiam precyzję i perfekcję, ale też lubię śmieciowe rzeczy. ”Solarium Barbry Streisand to ona „śmieciowy pokój”. To słoneczne, hodgepodge miejsce, jest wyposażone w kolorowe odpadki i pamiątki od niej filmy. („Znalazłem ten stary stół w garażu, a tamta kanapa jest z mojej garderoby na planie Czysty dzien. ") Tutaj, zabarwiona pryzmatycznym blaskiem połyskującym z wiszących elementów swojej kolekcji ołowianych szklanych faz, ustawia stół na stole. „To świetne miejsce na spotkania. Wszyscy to uwielbiają - a ja kocham nie dbać o to, czy się zamoczy lub zabrudzi ”.

Wracając do wejścia, „inna” Barbra Streisand przygląda się chłodnym konturom swoich szklanych naczyń Louis Comfort Tiffany. Ta obszerna kolekcja jest tylko jedną z wielu w całym domu, która eksploruje jedną fazę lub aspekt jej fascynacji secesją. Idąc za wskazówkami, że ta niewykorzystana przestrzeń powoduje marnotrawstwo, przekształciła wąski, wyłożony płytkami korytarz łączący mini-muzeum, wyściełające jego ścianę plakatami, obrazami, rzeźbami oraz zbiorem pięknie zaprojektowanego inkrustowanego drewna Portmanteauxlub wieszaki na czapki i parasole. Nawet schody zostały wciśnięte do użytku jako galeria do wyświetlania powiązanych rysunków i obrazów autorstwa Austriacki ornamentalista Gustav Klimt, niemiecki ekspresjonista Egon Schiele i młody współczesny malarz, Jason Monet.

W jej przestronnym biurze i studio, które opisuje jako kolejny „pokój śmieci”, mieści się wiele rzeczy, które obejmują wyściełana wzorem tapicerowana sofa stojąca przed wiszącą na ścianie wczesną amerykańską kołdrą i drobną parą czarnych skórzanych krzeseł z zestaw Zabawna dziewczyna, film, za który otrzymała Oscara.

Zejście do pokoju projekcyjnego jest jak podróż wehikułem czasu do niedawnej przeszłości, która wydarzyła się tak dawno temu - lata dwudzieste i trzydzieste. To dzieło Barbra Streisand i tutaj, z paletą ostro wytrawionych czerwonych i gejów, wyczarowała reinkarnację łowiecką styl moderne - lub Art Deco, które charakteryzowały wygląd epoki. (Ten styl, wywodzący się z korzeni w stylu secesyjnym, uniknął miękkiej falistej linii dla zaostrzonej geometrii epoki maszyn i jej materiałów.)

W błyszczących przypadkach pokazuje ją sui generis gromadzenie arcydzieł w stylu art deco, w tym wspaniała kolekcja szklanych dzieł René Lalique. Ale ogólny nastrój, spójność i autentyczność tej przestrzeni wynika z pomysłowej zaradności panny Streisand. Odkryła swój wzór dywanu w hotelu i kazała mu utkać go w Irlandii w szarościach, które wybrała. Ciężkie okiennice zaciemniające pomieszczenie na filmy zostały wykonane z bogato zdobionej grawerowanej stali płyty uratowane z drzwi windy starego budynku Richfield inkrustowanego art deco w Los Angeles. Panele te pojawiają się również w strefie barowej i na kominku. Poduszki igłowe, oparte na projektach tapet, zostały wykonane przez jej współpracowników filmowych („Zdecydowałem, że wszyscy potrzebujemy projektów!”).

„Lubię wiele stylów”, mówi Barbra Streisand, „i naprawdę lubię wszystkie okresy projektowania. Cofanie się w przeszłość jest dla mnie jak małe fantazje. ”Nazywa ona pokój prochowy swoim„ pokojem wiktoriańskim ”i zaprojektowała go wokół swojej kolekcji emaliowanych wyprasek. „Uwielbiam małe drobne nadruki, grzywkę i koronkę” - mówi - i udowodniła to, pokrywając cały pokój, w tym sufit, mikroskopijną tkaniną w kropki i dopasowaną tapetę.

Jej własna łazienka ma nieco bardziej swobodny styl, choć mieści w sobie niezwykłą kolekcję cekinowych i zdobionych koralikami wiktoriańskich fanów. („Jestem oczarowany szczegółami. Nikt już nie tworzy takich rzeczy - to naprawdę zagubiona sztuka. ”) Odbicie w lustrze to kolejna z jej rzadkich, wczesnoamerykańskich kołder.

Pokój zabaw jej syna to solidne miejsce z podłogą winylową i odnowioną starą sofą z kutego żelaza. Jednak obecnie są one przerabiane na wygląd rustykalnej starej kabiny.

Sypialnia panny Streisand jest jej ostatecznym odosobnieniem od pracowitego życia publicznego. Białe bambusowe meble, kominek, tapicerowane głębokości tkaniny i rośliny stanowią łatwe tło dla chwil relaksu. Pokój przechodzi obecnie także całkowitą zmianę. Zastanawiając się nad swoim domem, panna Streisand mówi nieco tęsknie: „Lubię to robić, ale lubię też nie muszę już tego robić. ”Ale potem, przerywając, poprawia się:„ Jedyne, że wciąż robię to."

Ta historia pierwotnie ukazała się w sierpniowym numerze z 1974 r Dom piękny.