Nowy film dokumentalny Elvisa Presleya Król opowiada historię muzycznej legendy

Na wiele sposobów, Król to film o Elvisie Presleyu. W całym przemyślanym, poruszającym filmie dokumentalnym 22 czerwca reżyser Eugeniusz Jarecki (Dom, w którym mieszkam, Reagan), o tym, jak młody człowiek urodzony w Mississippi stał się światową supergwiazdą, opowiadają olśniewający wachlarz fanów, w tym Alec Baldwin, James Carville i Emmylou Harris. Każdy z nich wsuwa się w tył Rolls-Royce Phantom V z 1963 roku Presleya i opowiada o swoim życiu, pracy i wpływie. Jednocześnie Jarecki opowiada historię Stanów Zjednoczonych i jej podobieństwa do Presleya sam, od skąpego pochodzenia po światową rangę - i usiany niektórymi nieuchronnymi rosnącymi bólami także.

Tutaj Jarecki opowiada T&C o tym, jak nabył jeden z najbardziej znanych samochodów, czego nauczył się podczas kręcenia tego filmu oraz o tym, czego nauczył go Elvis Presley o przyszłości naszego kraju.

Jak narodził się pomysł wykorzystania Elvisa Presleya jako okna na amerykańskie doświadczenia - w tym rzeczy, które wydarzyły się cztery dekady po jego śmierci?

Bardzo często film, który kończysz, pochodzi z poprzedniego filmu. W trakcie mojej kariery skupiłem się na American Dream, a szczególnie czułem, że istnieje możliwość poprzez pewien rodzaj kręcenia filmów, aby stanąć w obronie amerykańskiego snu przeciwko temu, co grozi to. Amerykańska historia jest długą historią snu i wszystkiego, co się z nim wiąże, i przypuszczam, że jest to okno na tę samą kolizję i na samą ludzką kondycję. Ameryka była tym eksperymentem w skrajności tego. Jest coś bardzo istotnego w relacji Elvisa Presleya do American Dream i od razu zacznij myśleć o Ameryce przez obiektyw Elvisa, do faceta z młotem, wszystko wygląda jak gwóźdź. Nagle wszystko mówi alegorycznie i metaforycznie o sposobie, w jaki jego wzrost i upadek - jego majestat, złożoność, wyzwania - są nasze i naszego narodu.

Czy zawsze planowałeś, aby film był odtwarzany podczas trasy biegowej?

Byłem w drodze promując poprzedni film i pokazując go publiczności w całym kraju, a także od czasu do czasu mówił o Ameryce w sposób metaforyczny, związany z Elvisem Presleyem, i widziałem, że to się wiąże ludzie. Pewnego dnia wygłaszałem takie przemówienie w miasteczku młynarskim w Pensylwanii i przyszedł starszy mężczyzna, który powiedział: „Czy to twój następny film? Ten pomysł naprawdę mnie uderzył. ”I wkrótce narodził się pomysł filmu. To było na długo przed pomysłem na podróż, która przyszła później.

W którym momencie przyjechał samochód? Jak w ogóle zajmujesz się zdobywaniem Elvisa Rolls Royce?

Cóż, kręciliśmy film o Elvisie i był to film poetycki i refleksyjny, ale wszystko jedno Nagle stało się możliwe, aby umieścić prawdziwy silnik pod maską tego filmu, kiedy stał się ten samochód dostępny. Film kupił samochód w nadziei, że ostatecznie go sprzedaje, a dobrą wiadomością jest to, że pod koniec tego wszystkiego samochód znalazł wspaniały dom ciążowy. Nie wiedzieliśmy, że to się wtedy stanie, więc podjęliśmy prawdziwe ryzyko i kazaliśmy filmowi kupić samochód w ramach jego budżetu, a potem nagle mieliśmy ten niezwykły samochód na rękach. To nie był żaden samochód. I to nie był zwykły samochód, który kojarzyłbyś z Elvisem. David Simon, twórca Drut zapytał: „Dlaczego nie weźmiesz jednego z jego cadillaków?”. To naturalne pytanie, ponieważ to samochody, które identyfikujemy jako bycie tym, co należało do Elvisa i które pasowało do epoki i które przywraca nas do nostalgii za lepszym czasem, po coś więcej różany. Ale czy to był lepszy czas?

Gdybym jeździł Cadillakiem przez cały kraj, mógłbym zrobić fajną biografię Elvisa, ale nie byłoby wkroczył na nowy grunt i nie sprawiłoby, że zastanawiałbyś się dwa razy nad tym, jak osiągnęliśmy to, gdzie jesteśmy dzisiaj Ameryka. Natomiast Rolls Royce to samochód odpowiedni dla króla, a nie tylko każdego króla, ale zagubionego, rozdętego, złamanego serca króla. Myślę, że to symbolizuje wiele tego, co poszło nie tak Elvisowi w dominacji jego życia przez władzę i pieniądze. I myślę, że w amerykańskim życiu dominuje władza i pieniądze, więc raczej napędzaj tę maszynę władzy i pieniędzy w całym kraju niż inne idealistyczne opcje, które mieliśmy… wydawało się, że będzie to miało najgłębszy rezonans dla tego, skąd pochodzimy i gdzie zakończyliśmy w górę.

Wspomniałeś o Davidzie Simonie, a jedną z interesujących rzeczy jako widza filmu jest zobaczenie różnych postaci, które mają naprawdę duże przemyślenia na temat Elvisa w sposób, którego możesz się nie spodziewać. Jak wykonałeś swój casting?

Wszędzie, gdzie się udaliśmy, wtaczaliśmy się do miasta bez Rolodexu, bez planu i planu, a było w tym coś odpowiednio niewinnego i otwartego. Myślę, że gdybyśmy mieli więcej planu lub scenariusza, groziłoby, że film byłby zbyt szyty na miarę. I nie chciałem niczego prefabrykowanego, chciałem gotować w domu, whisky, wszystko, co mogłoby się zdarzyć w tym filmie. Chciałem wiedzieć, że samochód może się zepsuć, co robił wiele razy.

Jest to głębokie zanurzenie się w sens Ameryki, a także biograficzne spojrzenie na aspekty życia Elvisa, więc wiedziałem, że w jego świecie są pewne kluczowe osoby, bez których nie można się obejść. Nie można nakręcić filmu o Elvisie bez jego najlepszego przyjaciela Jerry'ego Schillinga, George'a Kleina lub Scotty Moore, którzy byli w jego zespole. Przeciwnie, nie można nakręcić filmu o Elvisie bez rozmowy z Chuckiem D, który pod wieloma względami reprezentuje współczesną krytykę Elvisa. Wszędzie, gdzie się udaliśmy, znajdowaliśmy kluczowe osobistości, które wniosły pewną jakość tego miejsca, a zatem jakość, którą czas Elvisa w tym miejscu wnosi do jego historii emanacji.

Czego od tego odszedłeś, czego się nie spodziewałeś?

Gdybyś zapytał mnie o to rok temu, byłoby inaczej niż na dzisiejszą odpowiedź. Jeśli dzisiaj mnie o to zapytacie, najbardziej zaskakującą rzeczą, którą zabrałem z filmu, był optymizm. Jeśli podejmiesz metaforę filmu do jego logicznego zakończenia, okazałoby się, że Elvis zmarł w toalecie. Że dni Ameryki dobiegły końca, jej demokracja. Teraz wkraczaliśmy w dziwny nowy rozdział jako jakąś wypaczoną, pozłacaną oligarchię. Nie sądziłem, że z czasem będę mógł poczuć nowy optymizm, który poczułem.

Śledź House Beautiful na Instagram.